Είναι πρωί. Γύρω στις 9. Στάση του μετρό στο Σύνταγμα. Κόσμος πολύς έχει μαζευτεί στην αποβάθρα και περιμένει τον συρμό. Το ρολόι γράφει ότι σε 2 λεπτά το τραίνο φτάνει.  Μόλις φαίνονται τα φώτα του που πλησιάζει στην αποβάθρα, μηχανικά κάνουμε όλοι ένα βηματάκι μπροστά. Και τότε βλέπουμε ένα κορμί, ένα ανθρώπινο κορμί να πετάγεται σαν σφεντόνα, σε κλάσματα δευτερολέπτου να πέφτει στις ράγες. Μια στριγκλιά ακούγεται , όλοι παγώνουν. Τα φρένα του τραίνου ουρλιάζουν, οι ανάσες μας παγώνουν, τα δευτερόλεπτα διαρκούν αιώνες. Το τραίνο σταματά επιτέλους. Απέχει μόλις 10 εκατοστά από το κορμί που έχει αρπαχτεί από τις ράγες σαν αυτές να είναι όλη του η ζωή.

Απο τα ΑΛΗΘΙΝΑ ΨΕΜΑΤΑ

Και τότε; Αρχίζει το μουρμουρητό, αδιόρατο στην αρχή. Κάποιοι που δεν έχουν δει τι ακριβώς έχει συμβεί,  φωνάζουν, ρωτάνε. Τα νέα διαδίδονται γρήγορα . ‘Ολοι στην αποβάθρα πλέον έχουν μάθει ότι κάποιος άνθρωπος προσπάθησε να βάλει τέλος στην  ζωή του.  Οι άνθρωποι από την  ασφάλεια του μετρό δεν  έχουν ακόμη κατέβει. Το κορμί  έχει γίνει ένα με τις ράγες. Τα δάχτυλα του ανθρώπου έχουν ασπρίσει από την αγωνία να κρατηθεί στις ράγες. Μια γυναίκα πηδάει στις ράγες, σκύβει πάνω από το κορμί. Πλησιάζει στο κεφάλι , φαίνεται κάτι να λέει, κανείς όμως δεν μπορεί να ακούσει το διάλογο. Ακούγεται μόνο μια κραυγή «όχι εδώ θα μείνω θέλω να πεθάνωωωωωωωωω». Η γυναίκα συνεχίζει να προσπαθεί να βοηθήσει τον άνθρωπο να κρατηθεί από την ζωή του κι όχι από τις ράγες.  Του χαϊδεύει την  πλάτη, του μιλά ήρεμα, του σηκώνει τα μαλλιά και προσπαθεί. Δεν κάνει κάτι υπερβολικό. Απλά φέρεται με ανθρωπιά στον συνάνθρωπο του. Κι εκείνος ξεκινά να κλαίει. Σιωπηλά στην αρχή και σε   λίγα δευτερόλεπτα γοερά, με λυγμούς που θα ξέσκιζαν την καρδιά σου. Η γυναίκα προσπαθεί και πάλι να τον σηκώσει. Τίποτε. Σηκώνεται όρθια και φωνάζει βοήθεια. «ένας άντρας, ρε παιδιά βοήθεια, μπορεί ένας άντρας να κατέβει να με βοηθήσει;»  πηδάει ένας νεαρός, μετά άλλοι δύο κι όλοι μαζί προσπαθούν να βοηθήσουν.  Όλα αυτά γίνονται μέσα σε 2 λεπτά. Κάποιος ακούγεται να φωνάζει και να λέει στους ανθρώπους που είναι στις ράγες να προσέξουν μην πάθουν ηλεκτροπληξία.

Εκείνη την στιγμή όμως πέφτουν οι μάσκες. Η κοινωνία που ζούμε παίρνει το λόγο, καθώς  άλλοι άνθρωποι που βρίσκονται στην  αποβάθρα παρεμβαίνουν:

"ρε σήκω να φύγουμε, άντε θα νυχτώσουμε "

"Αν ήθελες να σκοτωθείς να πήγαινες σε άλλο σταθμό"

"Ναι ρε, καλά σου λέει πήγαινε να πηδήξεις από το μοναστηράκι και να πας βράδυ όχι πρωί πρωί που έχει κόσμο"

"Έχουμε και δουλειές ρε… άντε σήκω"

"Κι εμείς έχουμε προβλήματα αλλά δεν κάνουμε έτσι."

"Να πας να πεθάνεις μόνος σου, μην  ταλαιπωρείς άλλο τους ανθρώπους γύρω σου"

"Φαντάσου τι  κάνει στην οικογένεια του ……"

Ο άνθρωπος ουρλιάζει, κλαίει, χτυπιέται «όχι άλλο, σας παρακαλώ, όχι άλλο» η απόγνωση στα μάτια του, το κενό, η μοναξιά του, μαχαίρι στην καρδιά. Κι όσο εκείνος ο δυστυχής κλαίει τόσο οι άλλοι , οι υγιείς , φωνάζουν, γιουχάρουν, κοροϊδεύουν, γελάνε. Δήθεν βιάζονται να φύγουν για να πάνε στη δουλειά τους μέσα τους όμως αυτοί που με τόση απανθρωπιά φέρονται αισθάνονται ευτυχείς. Βρήκαν  κάποιον άλλον πιο αδύναμο από εκείνους , πιο απεγνωσμένο για να βγάλουν όλο το θυμό και την δική τους απόγνωση.  Πλέον έχουν έρθει  οι άνθρωποι της ασφάλειας του μετρό κι ένας γιατρός. Καταφέρνουν και σηκώνουν το κορμί που έχει γίνει άκαμπτο από την αγωνία του θανάτου και τον ανεβάζουν  στην αποβάθρα. Ανεβάζουν  κι εκείνους που είχαν κατέβει να βοηθήσουν. Συνολικά έχουν περάσει 11 λεπτά. Ο συρμός είναι έτοιμος να ξεκινήσει και πάλι να λειτουργεί. Ορμάνε όλοι να μπουν στα βαγόνια, σπρώχνονται σαν θηρία λυσσασμένα, βρίζουν , έχουν αργήσει όλοι στις δουλειές στους και είναι ικανοί έτσι όπως λειτουργούν να «σκοτώσουν» τον διπλανό τους αρκεί να χωρέσουν στο βαγόνι.

Το τραίνο ξεκινά. Κάποιοι έχουν μείνει έξω, περιμένουν τον επόμενο συρμό, θα έρθει σε ένα λεπτό. Μερικοί κοιτάνε τις ράγες με  θλίψη, άλλοι  χτυπάνε νευρικά το πόδι γιατί σκέφτονται ότι καθυστέρησαν.
Δεν ξέρω πόσοι από αυτούς τους ανθρώπους σκέφτηκαν ότι εκεί , μπροστά τους ένας συνάνθρωπος τους θέλησε να πεθάνει. Γιατί δεν είχε λόγο να ζει. Γιατί η απόγνωση του δεν του επέτρεπε να δει κάτι όμορφο στον κόσμο γύρω του. Δεν ξέρω πόσοι λυπήθηκαν , πόσοι το ξέχασαν μέσα στα επόμενα λεπτά , πόσοι προβληματίστηκαν , πόσοι αισθάνθηκαν ενοχή για την σκληρότητα που έχουν δείξει στους δικούς τους ανθρώπους.
Ξέρω ότι από όλους αυτούς τους ανθρώπους μόνο ένας πήδηξε αυθόρμητα να βοηθήσει.

Τι έχει συμβεί σε όλους τους άλλους και δεν αισθάνθηκαν τον πόνο; Πως πορεύονται στην  ζωή τους χωρίς συναίσθημα; Που πήγε η ανθρωπιά μας;   Ποιος την έκλεψε; Πως θα την αποκτήσουμε ξανά; Πότε θα αρχίσουμε επί της ουσίας να νοιαζόμαστε για τον διπλανό μας; Πότε θα απλώσουμε  το χέρι σε εκείνον που το χρειάζεται για να σηκωθεί ξανά  στα πόδια του;

Πότε θα γίνουμε και πάλι ΑΝΘΡΩΠΟΙ;

Το παραπάνω περιστατικό βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα , τον Ιούνιο του 2010 στον σταθμό του μετρό στην Πλατεία Συντάγματος